Urodził się 15 września 1907 r. w Iłży. Ojciec Antoni (1880-1926) pracował jako urzędnik państwowy. W latach 1919-1926 był naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Końskich. Matka – Stanisława z Różańskich (1882-1929), zajmowała się domem i wychowaniem pięciorga dzieci. Osobistym świadectwem ofiarności i patriotyzmu Antoniego i Stanisławy Postułów w 1918 r. było przekazanie złotych, ślubnych obrączek na potrzeby odradzającego się Państwa Polskiego. W momencie odzyskania niepodle­głości oddali na cele publiczne to, co mieli najcenniejszego, otrzymując w zamian wzruszającą pamiątkę w postaci obrączek żelaznych z napisem „Złoto – Ojczyźnie 1918”.

Stanisław Postuła w 1928 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Końskich. W latach 1928-1934 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał dyplom lekarza oraz równolegle uzyskał wykształcenie wojskowo-medyczne w ramach Szkoły Podchorą­żych Sanitarnych w Warszawie, gdzie otrzymał patent oficerski (podporucznik).

W 1935 r. Stanisław Postuła z dyplomem lekarza medycyny i z paten­tem oficerskim dostał przydział do 17 Pułku Piechoty w Równem, a następ­nie do 2 Dywizjonu Artylerii Konnej w Dubnie, działającego w składzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii. W oddziałach tych przeszedł całą kampanię wrześniową 1939 r. W historycznych monografiach opisujących szlak bojowy 2 DAK wiele miejsca poświęcono opisom sprawności działania oddziałów sanitarnych dowodzonych przez por. Stanisława Postułę. Szczególnie sugestywne opisy znajdują się w mono­grafii bitwy pod Mokrą, gdzie w rozstrzygających momentach oddziały sanitarne samorzutnie zastępowały poległych żołnierzy z obsługi baterii artylerii, ponosząc także straty w zabitych i rannych. W takiej sytuacji ranny został też dowodzący por. Postuła.

Po klęsce wrześniowej 1939 r. i rozformowaniu oddziałów uciekł z transpor­tu do obozu jenieckiego. Po rocznym pobycie w Warszawie przybył w 1940 r. do Końskich i zamieszkał u swojej siostry Celiny Styburskiej na ulicy Browarnej, w nieistniejącym już domu vis-à-vis kościoła św. Anny. Podjął pracę jako lekarz – w czasie okupacji niemieckiej pracował w Szpitalu Powiatowym w Końskich, a także objął stanowisko Kierownika miejscowego Ośrodka Zdrowia. W tym czasie, zgodnie ze swoją prospo­łeczną naturą, udzielał bezinteresownej pomocy ludności żyjącej w ubóstwie w okupowanym kraju. Pomoc nie ograniczała się do świadczenia porad lekarskich, lecz polegała również na zaopatrywaniu w środki medyczne, które w tamtym czasie były wyjątkowo trudno dostępne. Doktor Stanisław Postuła, mając świadomość najwyższego ryzyka, udzielał pomocy medycznej partyzantom z licznych oddziałów działających na ziemi koneckiej.

Zupełnie bezinteresowną pomocą objął Marię Kiepurę, która niedołężna, schorowana i pozostawiona przez rodzinę własnemu losowi, przybyła do Końskich. Zamieszkała ona w domu u siostry dr. Postuły – Celiny Styburskiej. Mimo że przebywała pod opieką lekarską, nieuleczalny niedowład drastycznie postępował i Maria Kiepura zmarła w końcu listopada 1943 r. Została pochowana na koneckim cmentarzu.

Po wyzwoleniu dr Postuła kontynuował pracę jako kierownik Ubezpieczalni Społecznej, jednocześnie w różnych latach pełnił funkcje lekarza domowego, lekarza obwodowego, a także lekarza zaufania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 1 kwietnia 1945 r. został nomi­nowany na stanowisko Lekarza Powiato­wego, które piastował przez kilkanaście lat. W roku 1945 objął również funkcję honorowego pełnomoc­nika Polskiego Komitetu Opiekuńczego na powiat konecki. Istotę tej funkcji określa pismo nominacyjne: PKO zawiadamia że pan dr Postuła Stanisław objął z ramienia organizacji opiekę lekarską nad wszystkimi Ośrodkami Zdrowia w powiecie. Niniejszą organizację wprowadzamy w tym celu, aby ujednolicić działalność pracy lekarskiej na wymienionych placówkach i aby w ten sposób uzyskać jak najwięcej lekarstw dla podopiecznych.

W 1945 r. dr Stanisław Postuła został radnym miejskim, a w 1946 r. członkiem Powiatowej Rady Narodowej, którą to funkcję pełnił do 1953 r.

Nie zaprzestał prowadzić działalności lekarza-społecznika, tym bardziej że potrzeby wśród ogromnej części ubogiego powojennego społeczeństwa były olbrzymie. Praca lekarza sprawiała mu ogromną satysfakcję; otaczała go ludzka wdzięczność i szacunek. Jeszcze wiele lat po śmierci wspominany był jako lekarz
z ogromną moralnością, zawsze gotów do często bezintere­sownej pomocy.

Pracę zawodową zakończył w 1969 r.

Stanisław Postuła zawarł związek małżeński z Zofią Gadomską (1920-1992). Małżonka zajmowała się domem i wychowaniem dzieci, których z tego związku było troje: Anna (1947), Jacek (1948) i Tomasz (1952).

Doktor Stanisław Postuła zmarł 9 grudnia 1970 r. w Końskich. Spoczywa na miejscowym cmentarzu.

Odznaczenia:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Złoty Krzyż Zasługi (1960)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1955)