Wacław Pasek urodził się 29 maja 1926 r. w Baranowie, w obecnych granicach administracyjnych Suchedniowa. Był synem Antoniego i Marianny z domu Wójciak. Pochodził z wielodzietnej rodziny. Miał młodsze rodzeństwo, trzech braci: Bogdana, Eugeniusza i Jerzego oraz siostrę Halinę. Jego ojciec, leśnik z zawodu, podczas okupacji hitlerowskiej był więziony i poddawany torturom, przez co podupadł znacznie na zdrowiu nie mając możliwości zarobkowania. Brat ojca, żołnierz Armii Krajowej kpr. Andrzej Pasek ps. „Jędrek”, zginął 7 października 1943 r. w obławie na zgrupowanie „Ponurego” w Borze koło Skarżyska-Kamiennej. Matka zajmowała się gospodarstwem, a na 14-letniego Wacława spadła odpowiedzialność za bezpieczeństwo i utrzymanie całej rodziny. W latach 1940-1943 pracował jako robotnik w Warsztacie Ślusarsko-Mechanicznym Karol Pohl w Tomaszowie Mazowieckim.

Z zawodu był technikiem. Migrując z rodziną uczęszczał do kilku szkół powszechnych w Kajetanowie, Lubochni, Brenicy. W czasie okupacji brał udział w tajnych kompletach w zakresie szkoły gimnazjalnej u prof. Millaka w Tomaszowie Mazowieckim. W 1957 r. ukończył Technikum Mechaniczno-Odlewnicze w Sosnowcu, a w 1965 r. studia pedagogiczne dla nauczycieli szkół zawodowych. Studiował także zaocznie na Wydziale Metalurgicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, lecz studiów tych nie ukończył.

Po wojnie w latach 1946-1947 pracował w Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Radomskiego w Nadleśnictwie Przedbórz jako pracownik kontraktowy.

Od 1947 r. do 1949 r. odbył służbę wojskową w Samodzielnym Baonie Wojsk Ochrony Pogranicza w Sudetach, pełniąc obowiązki oficera finansowego. Po wojsku podjął pracę w Zarządzie Gospodarstw Rybackich w Rudzie Malenieckiej w charakterze sekretarza. W 1950 r. przeszedł do Centrali Leśnych Produktów Niedrzewnych „Las” w Radomiu na stanowisko kierownika zbiornicy w Końskich.

Z chwilą powstania w Końskich Przedsiębiorstwa Budowy Urządzeń Wentylacyjnych „Klimat” (później „Kowent”) podjął w nim pracę od 1955 r., przechodząc w ciągu 35 lat wiele szczebli zawodowych i stanowisk, od konstruktora, poprzez głównego energetyka, głównego specjalistę ds. sterowania jakością, do zastępcy kierownika zakładu. Posiadanie wykształcenia pedagogicznego pozwoliło mu pracować jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. Był kierownikiem szkolenia praktycznego, a w latach 1963-1966 także dyrektorem Zasadniczej Szkoły Budowlanej dla Pracujących.

W okresie od 1955 r. do 1979 r. z pasją zajmował się wynalazczością. Był autorem blisko stu wniosków racjonalizatorskich. Niektóre z nich otrzymały patenty wynalazcze i zostały przyjęte do zastosowania w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu. Realizując te zainteresowania uczestniczył z powodzeniem w konkursach racjonalizatorskich, zostając m.in. laureatem tytułu Mistrz Racjonalizacji na szczeblu wojewódzkim.

W celu doskonalenia swoich umiejętności i podniesienia kwalifikacji zawodowych uczestniczył w kursach i szkoleniach, organizowanych głównie przez Wojewódzki Klub Techniki i Racjonalizacji NOT w Kielcach.

Utworzył pierwszą w Końskich wspólnotę mieszkaniową wielorodzinnego bloku przy ul. Warszawskiej 30 w Końskich (tzw. „bloku kowentowskiego”). W latach 1995-2008 sprawował funkcję prezesa zarządu tej wspólnoty.

Był działaczem społecznym, m.in. przewodniczącym Komitetu Osiedlowego Nr 4 w Końskich, wiceprzewodniczącym Komitetu Osiedlowego nr 1. Był działaczem Związku Zawodowego Metalowców, członkiem Polskiego Czerwonego Krzyża oraz Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych. Działał aktywnie w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Polskich.
W 1965 r. wstąpił do Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Członkiem tej organizacji był nieprzerwanie przez 47 lat, aż do śmierci. Inicjował i organizował wycieczki dla dzieci i młodzieży z zakładowego bloku mieszkalnego przy ul. Warszawskiej 30. Współorganizował imprezy turystyczne koneckiego oddziału PTTK. Uczestniczył w pierwszych edycjach koneckich maratonów pieszych i rowerowych. W 1985 r. był członkiem współzałożycielem Koła PTTK przy Koneckiej Spółdzielni Mieszkaniowej, przekształconego w Klub Turystyki Aktywnej „Pasat”. W 1999 r. nabył uprawnienia organizatora turystyki oraz kierownika wycieczek szkolnych i obozów wędrownych.
Od 15 grudnia 1990 r. do 15 marca 2000 r. prowadził w Końskich Autoryzowaną Stację Obsługi Zakładów Rowerowych Romet w Bydgoszczy, świadcząc nieodpłatnie usługi serwisowe rowerów znajdujących się w wypożyczalni Klubu Osiedlowego „Kaesemek” oraz bezpłatne naprawy prywatnych rowerów osób zrzeszonych w PTTK. Zabezpieczał technicznie weekendowe wycieczki rowerowe dla młodzieży z Osiedla „Warszawska”, jak również zagraniczne obozy i wyprawy rowerowe członków klubu „Pasat”.

W ostatnich latach życia działał także w Komisji Opieki nad Zabytkami przy Oddziale PTTK w Końskich, inicjując działania mające na celu zachowanie dziedzictwa kulturowego Ziemi Koneckiej. Posiadał uprawnienia Społecznego Opiekuna Zabytków.

Angażował się wyjątkowo na rzecz Polskiego Związku Działkowców. Przez dwie dekady od 1981 r. do 2001 r., z roczną tylko przerwą, był prezesem Pracowniczych Ogrodów Działkowych „OAZA” w Końskich. Brał udział w wytyczaniu nieruchomości, poszczególnych działek i alejek ogrodowych. Z jego inicjatywy wykonano w 1982 r. ogrodzenie ogrodu. Jego staraniem poddano renowacji i uruchomiono studnię głębinową, a w 1989 r. wybudowano sieć wodociągową. W 2001 r. doprowadził do zelektryfikowania ogrodu i wykonania przyłączy do wszystkich 219 działek. Pod jego kierownictwem „OAZA” uznana została w owym czasie za najlepszy pracowniczy ogród działkowy w województwie kieleckim.
Za powyższe działania w 2001 r. Walne Zebranie nadało mu tytuł Prezesa Honorowego. W latach 1981-2000 był przewodniczącym Kolegium Prezesów POD w Końskich, a także członkiem władz wojewódzkich Polskiego Związku Działkowców w Kielcach: zarządu okręgu, okręgowej komisji rewizyjnej i komisji inwentaryzacyjnej. Był delegatem województwa świętokrzyskiego na Zjazdy Krajowe PZD. Wielokrotnie interweniował w Sejmie i Senacie RP w sprawie praw działkowców. Za aktywną obronę ustawy sejmowej o rodzinnych ogrodach działkowych, a także bieżącą działalność społeczną w PZD, w tym kultywowanie ogrodnictwa działkowego, był wielokrotnie wyróżniany przez władze naczelne tego związku w Warszawie.

Wacław Pasek zmarł 5 czerwca 2012 r. w Szpitalu Specjalistycznym św. Łukasza w Końskich. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Końskich, we wspólnej mogile z żoną Danutą (1927-1986) i teściami.

Będąc związany przez większość swojego życia z jednym zakładem pracy został w 1981 r. wyróżniony Złotą Odznaką Zasłużony Pracownik „Kowent” w Końskich z numerem 1.

W 1987 r. za działalność zawodową i społeczną został wpisany do „Księgi Zasłużonych dla Miasta i Gminy Końskie”.

Był odznaczony m.in.:

• Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987)
• Srebrnym Krzyżem Zasługi (1978)
• Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1986)
• Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego” (1986)
• Odznaką „Za Zasługi dla Kielecczyzny” (1986)
• Srebrną Honorową Odznaką SIMP (1987)
• Odznaką „Za Zasługi dla Polskiego Związku Działkowców” (1995)
• Honorową Złotą Odznaką Działkowca (1993)
• Złotą Odznaką „Zasłużonego działkowca” (1990)
• Odznaką 25 lat w PTTK (2001)
• Medalem Muzeum Regionalnego PTTK w Końskich „Za pomoc i współpracę” (2009)

Źródła:

• Wacław Pasek. Nota biograficzna, oprac. syn Wojciech Pasek (październik 2018), mps w zbiorach autora.
• Dokumenty archiwum rodzinnego syna Wojciecha Paska.