Gdyby los spełniał marzenia Jan Dębski zostałby dyrygentem. Muzyka poważna była jego pasją. Potrafił czytać i zapisywać nuty, komponować, grać na organach i fortepianie. 

Urodził się 26 stycznia 1937 r. w Skrzyńsku, jako trzecie – najmłodsze –dziecko Andrzeja i Marianny. Dwie siostry, które były od niego znacznie starsze, do końca życia pozostały w rodzinnej miejscowości. 

Jan okazał się dzieckiem umuzykalnionym i zdolnym. Rodzice, by spełnić marzenia syna, wysłali go na naukę gry do miejscowego organisty, jedynego nauczyciela, na którego wówczas mogli sobie pozwolić. Ponieważ Jan wyróżniał się także w nauce szkolnej, zwolnili go od pomocy w gospo­darstwie, a później, borykając się z problemami finansowymi, zapewnili mu edukację w Prywatnym Liceum Ogólnokształcącym im. Królowej Jadwigi w Mariówce. Odległość z domu do szkoły – leżącej pięć kilometrów dalej – pokonywał piechotą, idąc wzdłuż torów kolejowych, dzięki czemu w czasie zimy mógł – jak wspominał – omijać zaspy śnieżne. Mimo to nie zawsze w czasie mroźnych i śnieżnych zim udawało mu się dotrzeć na miejsce. Maturę zdał 30 czerwca 1954 r., miał wówczas 17 lat. Ponieważ liceum było prywatne, katolickie i władze niechętnie patrzyły na abiturientów, egzamin maturalny uczniowie zdawali ze wszystkich przedmiotów. Na świadectwie Jana znalazły się czwórki przeplatane piątkami, ich wartość została potwierdzona pieczęcią Państwowej Komisji Egzaminacyjnej powołanej przez Wydział Oświaty Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach, przed którą złożył egzamin dojrzałości. 

Edukacja w Mariówce zaważyła na całym przyszłym życiu Jana, rozwinęła szerokie zainteresowania literackie, historyczne, wysoką umiejętność wypowia­dania się w mowie i piśmie, z której korzystał do końca życia, redagując przemówie­nia, broszury, pisząc pisma do urzędów i instytucji w sprawach druhów strażaków. Szkoła nauczyła go również sumienności i systematyczności. 

Niestety, marzenia o dyrygenturze – zbyt kosztowne w realizacji, trzeba było porzucić. Jesienią 1954 r. Jan Dębski wstąpił do Szkoły Oficerów Pożarnictwa w Warszawie. Wybór uczelni okazał się trafny – Jan bez trudu zdawał egzaminy, otrzymał także prestiżowy dyplom dla najlepszego strzelca, nadany przez Komendanta Szkoły za uzyskanie najwyższych wyników w strzelaniach w okresie dwuletniego szkolenia. Mając dwadzieścia lat ukończył 22 września 1957 r. Szkołę Oficerów Pożarnictwa ze specjalnością operacyjno–bojową. Od tego momentu przez pięćdziesiąt lat pełnił służbę publiczną i społeczną. 

W latach 1958 – 1964 pracował w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnej w Opocznie, a przez pół roku, pomiędzy wrześniem 1964 r. a lutym 1965 r. w Tartaku Przemysłu Drzewnego w Białobrzegach Opoczyńskich i w Miejskiej Komendzie Straży Pożarnej w Tomaszowie Mazowieckim. W tym też czasie Jan ożenił się z Janiną Wiktorowicz z Błogiego koło Sulejowa, młodszą o trzy lata. Małżeństwo doczekało się dwóch synów: starszy Waldemar (psycholog, absolwent Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, aktualnie rektor Prywatnej Wyższej Szkoły Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie), młodszy Sławomir (pracował jako sędzia, obecnie jest notariu­szem). W tym też czasie udało się Janowi na krótko powrócić do dawnej pasji, jaką była muzyka – w jego domu stanął fortepian. 

W marcu 1966 r. Jan Dębski znalazł się już na stałe w Końskich – zyskał tutaj mieszkanie, stabilizację zawodową, i co najważniejsze – sympatię konecczan. Rozpoczął obfitujący w sukcesy zawodowe i aktywną działalność społeczną ostatni – aż 41-letni – okres w swoim życiu, ściśle związany ze społecznością miasta i gminy Końskie. Od marca 1966 r. do marca 1977 r. pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnej w Końskich jako zastępca komendanta, a od połowy marca 1973 r. rozpoczął pracę jako inspektor do spraw ochrony przeciwpożaro­wej w Koneckich Zakładach Odlewniczych, skąd odszedł na emeryturę w 1993 r. 

Emerytura nie zakończyła aktywności Jana Dębskiego. Przeciwnie – jako emeryt aktywnie włączył się w pracę społeczną ochotniczej straży pożarnej. Był sekretarzem Zarządu OSP Końskie oraz I wiceprezesem Zarządu Miejsko-Gminnego Związku OSP w Końskich.

Za wyjątkowe zaangażowanie w działalność społeczną i zawodową był wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Otrzymał liczne ordery, medale, odzna­czenia, odznaki państwowe, resortowe i regionalne, z których był niezwykle dumny.

Zmarł 17 sierpnia 2007 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Końskich. 

Odznaczenia i wyróżnienia:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Honorowy im. Bolesława Chomicza
• Złoty Znak Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej 
• Odznaka Honorowa PCK
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”